(Yaklaşık 5 ay önce yazdığım yazıyı buraya da eklemek istedim.Sevgiler...)Dün evimizin penceresinden bakınca sabahın ayazıyla bu manzara karşıladı bizi.Halbuki gece hiçbirşey yoktu.Hemen makinaya koşup çekmek istedim.Yazmak beni hakikaten rahatlatıyor.Bu fotoğrafı görüp te yazmamak olur mu dedim kendi kendime.Arkada karlar içinde kalmış okulum da bu fotoğrafa ne kadar da yakışmış.
Dışarda karla oynayan komşumuzun oğlunun keyfine diyecek yoktu. Dakikalarca dışardaki karları temizledi. Bana çocukluğumu hatırlattı. Ne kadar güzel bir nimettir kar kış mevsiminde. Evde sıkılan,top oynayıp ağaca tırmanamayan bir çocuğa Rabbimin ne güzel bir armağanıdır. Saatler geçsede bıkmaz kaymaktan,kartopu yapmaktan. Bedeni çok üşür ama hiç aldırmaz. Yüreği ısınıyor ya,oyun heyecanıyla. Arada bir aklına gelse de annesinin sözleri,eve gidince annesinin kızacağını bilse de bütün elbiseleri su gibi olsa da oyun yeniden unutturur hepsini.
Karı görünce içim içime sığmadı ama çıkıp oynayamadım tabi. Zamanında dolu dolu yaşamak lazım herşeyi. Umarım yeni nesiller bizim yaşadığımız güzelliklerden mahrum olmazlar. Bilgisayar,televizyon tutsağı olmadan DOYASIYA HUZUR,MUTLULUK VE SAĞLIK DOLU BİR ÖMÜR DUASIYLA...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder